Brenden Laila Hannah 19 Gra

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

szczury? W najciemniejszym kącie izby. Miała nadzieję, że gryzonie najlepiej czują się w
ciemnościach. Znowu popatrzyła na te małe buteleczki i próbowała sobie przypomnieć, gdzie
widziała podobne. Ale pamięć ją zawiodła, nie ma co się zastanawiać. Tylko skąd poczucie, że te
buteleczki wiążą się z czymś ważnym? Z czymś, co powinna pamiętać.
- A ci państwo L�w, to dobrze cię traktują? - Bj�rn chrząknął i położył rękę na dłoni
Hannah. - Tyle się wciąż słyszy o złym stosunku do służby.
- Nie, u mnie wszystko w porządku. Mam ładny pokój, jedzenie dobre.
- A ludzie życzliwi? - Nie ustępował Bj�rn.
- Owszem, tak jak można oczekiwać. - Hannah odpowiedziała tymi samymi słowami, które
kiedyś w jej obecności Pauline powiedziała do swojego znajomego. Słowami, których nie można
zle zrozumieć.
- Więc pewnie zostaniesz u nich?
- W każdym razie do lata. - Coś nie pozwalało Hannah opowiadać im o S�rholm.
- Słusznie - rzekł Anton stanowczo. - Nie warto planować za daleko do przodu, to się
człowiek nie rozczaruje. - Z wesołym błyskiem w oczach spoglądał to na Hannah, to na Bj�rna. -
Jeśli mi wybaczycie, to pójdę na chwilkę zobaczyć, czy sanie gotowe. Mam przeczucie, że coś się
zacznie dziać...
Anton wstał i zdjął ze ściany grubą kurtkę.
- Podobno w domu zanosi się na poród, muszę być gotowy, żeby w razie czego natychmiast
jechać po akuszerkę - wyjaśnił.
- U właścicieli domu? - Spytał Bj�rn, przyglądając się uważnie koledze. - Córki w tej
rodzinie są chyba za młode?
- Nie pytaj. - Anton wzruszył ramionami. - Ale wydaje mi się, że to jedna ze służących.
- Jedna służąca u państwa L�w urodziła przed Bożym Narodzeniem córkę - wymknęło się
Hannah. - Hilda.
- I pewnie po tym straciła miejsce? - Bj�rn znowu zwrócił się do Hannah.
- Nieee. - Zwlekała z odpowiedzią niepewna, ile może powiedzieć. Ale nadarza się okazja,
by zapytać... - Dziecko zostało oddane.
Bj�rn i Anton wymienili pospieszne spojrzenia i koniuszy w milczeniu zmagał się z
guzikami kurtki.
- Pewnie do jakiegoś dworu - Hannah spoglądała na mężczyzn, nie wiedząc, czy powinna
mówić dalej.
- Tak, tak, takie rzeczy zdarzają się co dzień. Dziecku na pewno będzie dobrze -
odpowiedział pospiesznie Anton.
- Ale Hilda jest przekonana, że ono nie doczeka dorosłości. Boję się, że dziewczyna
rozchoruje się ze zmartwienia.
- Może powinna była pomyśleć o tym wcześniej -prychnął Bj�rn, ale jak tylko zobaczył
spojrzenie Hannah, zrozumiał, że palnął głupstwo. W jej oczach widział niedowierzanie, gniew i
niechęć, wszystko razem. Do diabła, pomyślał ze złością, że też nie potrafi trzymać języka za
zębami. Takich rzeczy nie mówi się dziewczynie. A już zwłaszcza Hannah Rudningen. - Nie,
chciałem tylko powiedzieć, że to musi być przykre oddawać swoje dziecko - tłumaczył. - Nie
zrozum mnie zle. Ale ja uważam, że dziewczyna powinna się zastanowić, zanim pójdzie do łóżka z
mężczyzną. Powinna wiedzieć, czy jest to ktoś, na kim będzie mogła polegać w razie nieszczęścia.
Jeśli nie ma takiej pewności, powinna dać sobie spokój.
- Ale to nie tylko...
- Nie, oczywiście, że nie - przerwał Bj�rn. Rozumiał, że im bardziej się tłumaczy, tym
bardziej się pogrąża. - Mężczyzni nie zawsze są w porządku.
Anton przeczesywał włosy ręką, unikając wzroku Bj�rna. Widział, że tamten bardzo się
stara jakoś wybrnąć z sytuacji, ale idzie mu opornie. Nie można paplać byle czego.
- Kto to jest fabrykantka aniołków? - Hannah wypaliła pytanie, zanim Bj�rn zdążył
skończyć. Bardziej interesowały ją własne myśli niż głupie tłumaczenia Bj�rna.
W izbie zaległa kompletna cisza. Bj�rn umilkł. Anton zatrzymał się w drzwiach, wszystko
jakby zamarło. Nawet myszy w kącie siedziały cicho. Hannah przełknęła ślinę i patrzyła prosto na
Bj�rna. On mieszka tyle lat w mieście, musi znać odpowiedz.
Mężczyzni mrugali zdezorientowani, ale nie patrzyli na siebie. Teraz Bj�rn przeczesywał
palcami włosy, a Anton chrząkał. Stał bez ruchu. Lampa na stole rzucała długie cienie na twarz
Bj�rna, który wiercił się niespokojnie na krześle.
- Skąd ty wzięłaś takie słowa? - Bj�rn próbował się uśmiechać, ale twarz wykrzywił mu
tylko grymas. Hannah czuła, że nie powinna była pytać, ale ona naprawdę musi znać odpowiedz.
Wszystko jedno, co sobie o niej pomyślą.
- Od Hildy. Od tej, która musiała oddać swoje dziecko.
- To tylko plotki. - Bj�rn dopiero teraz uniósł wzrok i na moment spojrzał Antonowi w oczy.
Najwyrazniej mężczyzni wymienili jakąś informację. Hannah zauważyła to, sądziła jednak, że
dotyczy to jej niewiedzy.
- Ale wytłumaczcie mi, co to znaczy. Chciałabym wiedzieć...
- Tak, tak. Ja ci wytłumaczę. - Bj�rn już się nie uśmiechał. Przysunął krzesło bliżej Hannah.
- To nie jest miłe określenie, o tym ludzie głośno nie rozmawiają.
- Hm, ja muszę do stajni, nie będę wam przeszkadzał. - Antonowi nagle zaczęło się
spieszyć, zniknął, zanim Hannah zdążyła odetchnąć.
- Bo widzisz - Bj�rn chrząknął, wpatrując się w swoje kolana. - Niektóre rodziny, takie, co
mają duże dwory na wsi, biorą na wychowanie dzieci, które matki muszą z jakiegoś powodu oddać.
I to dobrze, że ktoś chce się zajmować sierotami, prawda?
Spojrzał pytająco na Hannah.
- Tak, no chyba tak...
- Dzieci bywają chorowite i słabe, to dla nowej rodziny oznacza pracę i zmartwienie...
- I dlatego trzeba im płacić za zajmowanie się cudzymi dziećmi - wtrąciła Hannah
stanowczo. Tyle była w stanie zrozumieć.
- Tak, ale to chyba sprawiedliwe. - Bj�rn pogłaskał ją po ręce i zniżył głos. - Jesteś pewna,
że chcesz wiedzieć więcej?
- Jasne. Przecież sama pytałam. - Hannah przygotowała się, że usłyszy coś okropnego, ale
mimo strachu z niecierpliwością czekała na dalszy ciąg.
- No dobrze, ale musisz pamiętać, że to jedynie pogłoski - sprecyzował Bj�rn.
Rozumiała, że on opowiada niechętnie, ale w odpowiedzi skinęła tylko głową. Pozwalała
mu trzymać swoją rękę.
- Niektórzy mają pecha, bo dziecko, które wzięli na wychowanie, wkrótce zaczyna
chorować. Choruje bardzo i umiera. A jak się zdarzy, że u tej samej przybranej matki umrze kilkoro [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Accumen

Pokrewne