[ Pobierz całość w formacie PDF ]
1915 roku jako przeciwnik koncepcji ministra marynarki wojennej von Tirpitza objÄ…Å‚ sta-
nowisko szefa sztabu admiralicji niemieckiej, już w końcu pazdziernika tego roku... zapro-
ponował to samo co poprzednio von Tirpitz, a więc wznowienie nieograniczonej wojny
podwodnej przeciwko alianckiej żegludze handlowej. Po naradzie dowódców lądowych i
morskich, na której postawił ten wniosek, był przekonany, że Anglia padnie na kolana pod
koniec 1916 roku, a efektem tego upadku będzie skłonność do zawarcia pokoju. Chciał już
1 lutego rozpocząć nieograniczoną wojnę, by nie dopuścić ani tony argentyńskiej pszenicy
na Wyspy Brytyjskie.
Co zatem przewidywał admirał von Holtzendorff? Otóż uważał on, że flota podwodna
jest już wystarczająco silna, by na wybranych pozycjach w strefie Morza Północnego nisz-
czyć miesięcznie statki o pojemności około pół miliona BRT. Jeśli doliczy się do tego
przewidywane straty alianckie na Morzu Zródziemnym i na minach rozsianych po wszyst-
kich szlakach żeglugowych, to łącznie powinny one wynieść około 600 tysięcy BRT. To
wystarczy! Sześć miesięcy niemieckiego uporu i sześć miesięcy takich strat, a Brytyjczycy
zrozumieją, że przegrali wojnę.
Wyliczenia były szacunkowe, mimo to niezwykle ścisłe. Sztabowcy niemieccy ocenili,
że z liczącej blisko 20 mln BRT handlowej floty brytyjskiej tylko statki o pojemności około
6,5 mln BRT zaopatrują metropolię. Nieograniczona wojna podwodna powinna odstraszyć
też wszystkich neutrałów zarabiających krocie na frachtach, które wzrosły w czasie wojny
dziesięciokrotnie...
Mimo tych przekonujących liczb, mimo zapewnień, że nawet gdyby Amerykanie
przystąpili do wojny w obronie Anglii, to i tak Niemcy, dzięki wojnie podwodnej, wcze-
śniej zapewnią sobie zwycięstwo, aniżeli wojska amerykańskie staną się naprawdę grozne ,
cesarz Wilhelm II nie podjÄ…Å‚ w tej sprawie decyzji. Nieograniczona wojna podwodna jesz-
cze nie mogła się rozpocząć. Ale cały czas trwała zaostrzona wojna! Teraz prowadziło ją
już łącznie 68 U-bootów, a w stoczniach trwały prace przy budowie lub wyposażaniu 140
następnych okrętów podwodnych.
Jedynym wynikiem targów między admiralicją z jednej strony a kanclerzem i cesarzem
z drugiej było to, że wszystkie alianckie statki, na pokładzie których zamontowano działa,
zostały uznane za krążowniki pomocnicze i tym samym U-booty mogły topić je bez
ostrzeżenia. A nawet gdyby dowódcy okrętu tylko wydawało się, że statek ma na pokładzie
uzbrojenie, to i tak nikt nie pociągnie go do odpowiedzialności, bo w marcu pozwolono
atakować w strefie wojennej nawet nie uzbrojone statki. Zabroniono tylko, a może raczej
nie nakazywano atakować statków pasażerskich.
Cóż z tego? Jeszcze w tym miesiącu, dokładnie w 5 dni po wydaniu rozkazów, okręt
podwodny UB29 storpedował w kanale La Manche nieuzbrojony statek angielski Sus-
sex . Znów zginęło wielu ludzi (około 80), a wśród nich neutralni Amerykanie. Ponownie
popłynęły noty dyplomatyczne. I znów Niemcy spuścili z tonu, przepraszając i obiecując
przestrzeganie praw i zwyczajów...
Nie na długo jednak. Przygotowania trwały. Cesarz zaczął się skłaniać ku teoriom za-
gorzałych zwolenników nieograniczonej wojny podwodnej, obiecywał, że gdy tylko sytu-
acja pozwoli...
Być może cesarz Wilhelm II wiedział już wówczas, że morski sztab generalny planuje
od dawna wielką operację. Miała ona wyglądać tak: siły lekkie Hochseeflotte nawiążą
kontakt bojowy z flotą brytyjską po to, by następnie, udając ucieczkę, wyprowadzić prze-
ciwnika wprost pod działa cesarskich sił głównych. Prosta, dobrze obmyślona pułapka...
I stało się tak, chociaż nie wszystko zgadzało się z niemieckimi przewidywaniami i
pragnieniami. 31 maja i 1 czerwca 1916 roku na wodach Skagerraku doszło do największej
bitwy morskiej I wojny światowej (bitwa jutlandzka). Starły się dwie potężne floty. Ich
główne siły. Aącznie 250 jednostek bojowych wzięło udział w bitwie, w tym 21 niemiec-
kich i 37 brytyjskich okrętów liniowych. Straty po obu stronach były duże, a mimo to...
walka nie rozstrzygnęła niczego. Anglicy pozostali nadal panami na Morzu Północnym,
chociaż nie udało im się zniszczyć Hochseeflotte, a Niemcy zadali, co prawda, duże straty
brytyjskiej Home Fleet, ale nadal pozostali zablokowani we własnych portach. Stosunek sił
obu flot pozostał w zasadzie nie zmieniony.
U-booty zaznaczyły swoją obecność w czasie tej bitwy, udowadniały też przydatność
bojową podczas następnych akcji Hochseeflotte na Morzu Północnym. A jednocześnie stale
wykonywały piracką robotę, niszcząc głównie statki rybackie i transportowce, a nawet
ostrzeliwując z armat angielskie miasteczka nadbrzeżne.
W tym też czasie niezwykłe wprost wiadomości docierały do Niemiec z Morza Zród-
ziemnego. U-booty zawładnęły tym akwenem. Od ich torped, pocisków i min, w ciągu
całego roku zginęły 333 statki alianckie i neutralne - łącznie prawie 830 tysięcy BRT. Sła-
wę absolutnego asa zdobył na tych wodach dowódca U-35 , kapitan L. von Arnauld de la
Perière. Od czerwca do pazdziernika odbyÅ‚ na swoim okrÄ™cie trzy wyprawy, w czasie któ-
rych zniszczył 114 statków alianckich i neutralnych o łącznym tonażu ponad 277 tysięcy
BRT. Dwudziestu czterech dowódców niemieckich U-bootów, działających na morzach
Zródziemnym, Adriatyckim, Egejskim i Marmara, próbowało mu dorównać, ale żaden nie
zdołał...
Zaskakujące pomysły mieli niemieccy konstruktorzy i budowniczowie okrętów pod-
wodnych. W 1916 roku zbudowali i oddali do użytku... podwodny statek handlowy. Nosił
on dumną nazwę Deutschland , a wsławił się przerwaniem brytyjskiej blokady i dotarciem
do portu w Baltimore po to, by z neutralnych Stanów Zjednoczonych wywiezć towary
strategiczne. W skład kontrabandy, którą załadowano na tę niezwykłą jednostkę, wchodziła
cyna, nikiel, kauczuk i juta. Ogółem ponad 750 ton drogocennego ładunku.
Oczywiście o tej wizycie i przygotowaniach do wyjścia podwodnego statku w powrotny
rejs do Europy dowiedzieli się Anglicy. Osiem krążowników czyhało na niego na Atlanty-
ku, jednak kapitan P. Koenig potrafił przejść bezpiecznie do Niemiec. Kilkakrotnie powtó-
rzył rejsy na tej trasie i, dopóki USA nie wypowiedziały wojny Niemcom, zaopatrywał huty
swego kraju w strategiczne surowce. Z chwilą ogłoszenia wojny podwodnej Deutschland
[ Pobierz całość w formacie PDF ]