[ Pobierz całość w formacie PDF ]
pod krytyczny osąd opinii społeczeństwa, które widzi rozbieżność między prasą zależną a
codzienną rzeczywistością.
To, co młodzież akademicką najbardziej oburzało i podniecało, to oczywista nieprawda w
informacjach prasowych w zestawieniu z jej intencjami, przeżyciami i dążeniami. Oburzenie
młodzieży na nieuczciwość informacji prasowej dobrze rozumie Episkopat Polski, bo sam na
sobie od tylu lat doświadcza gorzkich owoców niesumiennej prasy.
6. W trosce o spokój, jedność i braterstwo Narodu, aby uniknąć pogłębiającego się rozdarcia
między władzami państwowymi a społeczeństwem, oraz by nie dopuścić do urażenia tak wy-
ostrzonego dziś wśród młodzieży poczucia sprawiedliwości postulujemy:
1) Uwolnić młodzież zatrzymaną w więzieniach i aresztach;
2) Powściągnąć drastyczność stosowanych metod karania i śledztwa, o czym przenikają
wiadomości do społeczeństwa;
3) Wpłynąć na prasę, by informowała opinię publiczną zgodnie z rzeczywistością lub
przynajmniej by tendencyjnymi naświetleniami nie drażniła młodzieży i społeczeństwa;
4) Wpłynąć skutecznie na władze bezpieczeństwa, by nie stosowały anachronicznych
środków represji, tak bardzo skomplikowanych we wspomnieniach naszego Narodu.
Te przedłożenia składamy na ręce Pana Premiera, w oparciu o art. 5 ust. 2 i art. 73
Konstytucji PRL, jako obywatele wspólnej Ojczyzny, którym zależy na pokoju społecznym i
dobrej opinii Polski w świecie.
Podpisali:
Obecni na 107 Konferencji Episkopatu Polski
Kardynał Prymas,
Kardynał Karol Wojtyła,
Arcybiskupi i Biskupi Polscy.
Kultura" Paryż 1968, nr 5, s. 99 - 100.
1968 r., maj 3, Jasna Góra. Słowo Episkopatu Polski o wyda. rżeniach marcowych,
podejmujące analizę zródeł i skutków protestów studenckich oraz polityki władz
państwowych.
1. Biskupi polscy, świadomi posłannictwa, jakie spełnia Kościół w świecie współczesnym,
uznali za swój obowiązek zabranie głosu wobec wydarzeń, jakie miały miejsce w wielu
miastach polskich, szczególnie w ośrodkach uniwersyteckich, w miesiącu marcu. Wraz z
odczytanym wówczas z ambon słowem Episkopatu Polski skierowane zostało specjalne
pismo do Rządu naszego państwa.
Zledząc z przejęciem dalszy bieg wypadków, widzimy potrzebę ponownego zabrania głosu.
Trudno bowiem nie dostrzec, że chodzi o same podstawy moralności społecznej i publicznej,
a w tej dziedzinie Kościół Chrystusowy nigdy nie przestanie spełniać swego posłannictwa.
2. Posłannictwo Kościoła polega na głoszeniu pokoju, którego warunkiem jest
sprawiedliwość i miłość społeczna. Domaga się ona dopuszczenia wszystkich członków
Narodu i obywateli państwa do kształtowania wspólnego dobra wedle uzasadnionych
przekonań i w oparciu o własne sumienie. Z powodu odmienności swoich przekonań nikt nie
może być zniesławiony jako wróg. Doszukiwanie się wrogów w ludziach, dlatego tylko, że
dobra Narodu pragną wedle swoich odmiennych przekonań, nie służy moralności społecznej,
a prócz tego pozbawia Naród wielu szlachetnych sił i inicjatyw, które mogą przyczynić się do
wzbogacenia życia społecznego w różnych dziedzinach.
3. Jest to szczególnie ważne dla prawidłowego funkcjonowania przedstawicielstwa Narodu,
które powinno być terenem swobodnej wymiany poglądów, podyktowanej troską o dobro
społeczeństwa i wyczulonej na wszystkie problemy, które je nurtują. Wszelka forma
tłumienia tej wymiany poglądów i podporządkowania przedstawicielstwa Narodu jednej
grupie, pozbawia tę instytucję jej właściwego sensu, społeczeństwo zaś pozbawia możliwości
wyrażenia swych życzeń i opinii oraz kształtowania życia zbiorowego zgodnie z wolą
obywateli. Na tej drodze władza naraża się na utratę kontaktu ze społeczeństwem.
4. Również i funkcja prasy oraz innych środków masowego przekazu myśli i informacji
wtedy jest prawidłowa, gdy każdy ma prawo wypowiadać swe słuszne przekonania i bronić
ich. Jeżeli natomiast prawowita swoboda wypowiadania przekonań została stłumiona, funkcja
ta staje się szkodliwa. W świecie dzisiejszym odpowiedzialność prasy wobec społeczeństwa
jest ogromna.
5. Zasada wolności przekonań posiada szczególne znaczenie dla kształtowania kultury
narodowej, na którą składają się różne dziedziny twórczości naukowej oraz artystycznej. W
dziedzinie nauki konieczna jest wolność badań i upowszechniania ich wyników, bez czego nie
może być mowy o pogłębianiu i rozwoju kultury. Powołaniem uczonego jest dążenie do
prawdy w wybranej przez siebie dziedzinie. Odnosi się to do wszystkich dziedzin pracy
naukowej łącznie z filozofią, która od najdawniejszych czasów szukała odpowiedzi na
najbardziej podstawowe pytania, jakie nurtują człowieka. Są to pytania o przyczynę oraz o
cel, czyli o sens ludzkiego istnienia.
Historia kultury, nauki, a zwłaszcza filozofii, uczy nas, że ich rozwój zawsze był ściśle
związany z wolnością badań oraz z prawem do prowadzenia dialogu pomiędzy
reprezentantami różnych poglądów. Jest to szczególnie ważne we współczesnym świecie i
przy obecnym stanie ludzkiej świadomości. Kościół katolicki w wypowiedziach Stolicy
Apostolskiej oraz Soboru Watykańskiego Drugiego wielką wagę przywiązują do dialogu
wśród ludzi różnych przekonań, między innymi również pomiędzy wierzącymi a
niewierzącymi. Tylko taki wnikliwy dialog służy prawdziwemu postępowi w duchu
poszanowania dla prawdy, a równocześnie dla osoby ludzkiej, której godność wyraża się sto-
sunkiem do wolności i prawdy.
Biskupi polscy pragną dać temu wyraz. Ludziom, którzy wysiłek swego życia wkładają w
poznanie prawdy naukowej, wyrażają należny szacunek. Wyrażają również niezłomną
nadzieję, że w życiu społecznym i publicznym znajdą odzwierciedlenie zasady tolerancji,
które odpowiadają szlachetnej przeszłości naszego Narodu.
6. Właśnie z uwagi na szlachetne tradycje biskupi polscy myślą z głęboką przykrością o
krzywdach, jakie dobremu imieniu naszego Narodu wyrządza się przez niektóre środowiska
zagraniczne. Usiłuje się mianowicie eksterminację %7łydów, dokonaną w hitlerowskich
obozach zagłady, przypisywać Polakom. Jest to straszliwa krzywda moralna, jeśli się zważy,
[ Pobierz całość w formacie PDF ]